De schone slaper

Door Wytske Jónás, 12 maart 2017

”Lieverd, wees niet bang om te erkennen dat jij een Meester bent. Als jij je grootsheid niet durft uit te dragen, wie zal het dan voor je doen? En hoe kun je een ander dan tot voorbeeld zijn? Je zult zien dat, zodra je je Goddelijke Blauwdrukken één voor één aanvaardt, de anderen vanzelf zullen volgen. Nu is het de tijd om uit te breken en je vleugels uit te slaan. Je Goddelijke Aanwezigheid in te laten dalen. Stap in de frequentie van je Zonne-Engel, de eerste entree waarin je ooit de aarde hebt verkend. Je weet dat je ook dát bent. En ook de grootse wezens uit de andere dimensies. Hoe meer jij je bewustzijn vergroot, hoe meer van je ‘geschiedenis’ je je zult herinneren. Dat weet je. Ook je duistere kanten. Schaam je er niet voor. Je hebt de kracht om ze te transformeren. En weet je waarom? Omdat je inmiddels een groot momentum aan licht hebt opgebouwd. Zoveel licht, dat dit genoeg is voor een keerpunt om de planeet te helpen zuiveren. Sla je vleugels uit. Sta op en erken je Meesterschap.”

Een echo. Een echo vanuit je ziel. Je hoort en voelt de woorden weerklinken in jezelf. En je weet dat het waar is. Tegelijkertijd is het misschien, alsof JIJ degene bent die ze vertelt aan een ander deel van jezelf. Welk deel van jou is aan het slapen, of durft nog niet naar buiten te treden? De afgelopen weken gebeurde er iets bijzonders in mijn sessies met cliënten en tijdens mijn eigen meditaties. Zo bijzonder, dat ik het hieronder graag wil delen. Het gaat over het Heilige Huwelijk tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Of dat nu in onszelf is of gesymboliseerd wordt in een relatie, of allebei. De energieën zijn immers zo met elkaar vervlochten, dat het een vanzelf op het andere volgt. En het is nu de tijd dat deze twee met elkaar in balans worden gebracht.

Nu is het zo, dat een ziel zowel mannelijke als vrouwelijke energie draagt. Op dit moment ontwaken veel mensen, en dit ontwaken en her-inneren gaat bij sommigen van hen razendsnel. Omdat het voor veel vrouwen makkelijker is het bewustzijn van het hart mee te nemen dan voor mannen, zijn vooral grote groepen vrouwen de afgelopen jaren hierin vooruitgelopen. Zij plaveiden als het ware de weg. Dat was ook nodig, omdat eerst het Heilige Vrouwelijke in de wereld meer in balans moest worden gebracht. Nu ontwaken stilaan ook de mannen; we zullen dat de komende maanden meer en meer gaan meemaken. Ieders proces is hierbij anders, omdat er zoveel verschillende blauwdrukken zijn die de ziel in zich kan hebben.

Voorafgaand aan een sessie laat ik mensen vaak blind een kaart trekken. Opvallend was, dat de afgelopen maand één kaart keer op keer door vrouwen werd getrokken: die van ‘De broer in het duister’ van het Isisorakel. En in bijna alle gevallen bleek, dat een mannelijk zielsdeel (of energie uit een mannelijk leven) moest worden bevrijd, en soms alleen maar kon worden bevrijd door de kracht van het vrouwelijke en de liefde van het hart. Hieronder volgt een kleine samenvatting uit zowel enkele van deze sessies als mijn eigen meditaties. Zijn het uiteindelijk de vrouwen, die de mannen uit hun reeds duizenden jaren durende schone slaap van vergetelheid ontwaken?

Suikerzoet (een gesprek met suiker)

‘Ja, ik weet je goed om de tuin te leiden. Het is voor jou een raadsel waarom ik in je leven ben. Jij, die zo gezond leeft en zo van schoonheid houdt. Die je lichaam als tempel beschouwt, als een microkosmos die harmonieus de macrokosmos weerspiegelt- zoals je dat zo mooi noemt. Gotcha- je dacht zelfs dat ik uit je vrouwelijke energie voortkwam, als vrouwelijke troostvoeding. Want alleen vrouwen sussen toch? En zijn het niet vooral de vrouwen die zo’n onbedwingbare trek in zoetigheid ervaren? Je dacht ook dat jíj mij suste, toen je mij ontdekte. Maar ik zal je vertellen: ík was degene, die niet wakker gemaakt wilde worden. De dolende. Ik weet ook niet of ik dit wel helemaal wil.

Ik zal je vertellen hoe het allemaal is begonnen. Je kent het verhaal. Ik viel diep omlaag in bewustzijn toen ik mijn meesterschap van de witte vlam bereikt dacht te hebben. Dat was in Atlantis en ik werd bang. De wereld werd grimmig in die tijd en ik probeerde mezelf te beschermen. Ja, met de witte vlam die bedoeld was om de mensen om mij heen te helpen beschermen en hun frequentie hoog te houden. Ik zonderde me af en kapselde me in deze energie in. Tevergeefs. Na dat leven maakte ik een diepe val in bewustzijn. Ik begon bij punt nul in het lichaam van een jongen die amper kon praten. Later probeerde ik ook onvolmaakte lichamen uit, zoals van een kreupele. En ik werkte me op eigen kracht weer omhoog. Ik werd een zoekende.

Ergens wist ik, dat ik ooit had geweten. Maar wat precies? Ik begon te excelleren in de capaciteiten van mijn brein gedurende meerdere levens als geleerde en schrijver. Maar ik vond ‘het’ nooit. Hoewel ik er altijd voor mijn gevoel ‘bijna’ was. Ik wilde alles weten, maar raakte nooit uitgeleerd. En vooral ook raakte ik zo heel erg afgezonderd van de medemensen. Ik zie mezelf nog schrijven bij kaarslicht in een verder onverlichte ruimte bij de trap. Vele uren moet ik zo hebben doorgebracht in het donker. Nee, ik voelde het allemaal niet. Ik voelde mezelf niet. En nu kom je ineens het licht aandoen, onaangekondigd, waardoor ik gedwongen word te zien dat mijn lichaam afkomstig is van de Goddelijke Moeder? Dat we allen één en dezelfde zijn, dezelfde adem en elementen delen? Laat me nou. Laat me nog even in deze waan van afgescheidenheid voordat ik eindelijk uit de bovenkamer kom. De bovenkamer is net zo verslavend als dat zoete spul. Het verdooft en sust. Graag had ik daarom nog even geslapen.

Mag ik nu wakker worden? Oh, ik wil wel-ergens. Is die tijd van slapen dan voorbij? Is het geweest? Geef me even de tijd. Het is namelijk een kleine schok voor mij te ontdekken dat jij, vrouwelijke kant van mijn ziel, mij ingehaald hebt hierin. Ik zie je in je stralende licht, wat ben je mooi en krachtig. Een engel in haar lichtlichaam. Wellicht omdat je door je incarnaties heen minder schuld op je hebt geladen dan ik? En ik zie dat jíj nu de witte vlam draagt. Is het dan echt voorbij, de tijd van diepe slaap…?’

‘Toen verloor ik mijn hart en ziel’ 

In media res: een jongetje van vijf jaar staat trillend op zijn benen in een stad in Duitsland. Het is ten tijde van de tweede wereldoorlog. Om hem heen woedt een ravage, de lucht is grijs. Er is net een bominslag geweest. In het kind is een en al verwarring en hij is in eerste instantie versuft. Wanneer hij de benen en schoenen van zijn vader ziet liggen, voelt hij misselijkheid in zichzelf opkomen. Wat is er gebeurd? Zijn leventje was perfect tot dan toe…

Tijd om na te denken krijgt hij echter niet, want hij ziet een joodse man op hem afkomen. De man pakt hem vriendelijk bij zijn hand en neemt hem mee. Hem wordt onderdak geboden in het gezin van deze man, waar enkele andere kinderen zijn. Het jongetje vindt dat in eerste instantie wel fijn, maar is in verwarring wanneer hij begint te beseffen dat zijn vader een hoge nazipief is geweest. Hij kan dat echter niet bevatten, want voor hem was hij de perfecte vader. Wat hadden ze het fijn samen, want hij kreeg alle aandacht van zijn papa.

Stiekem begint hij zijn pleegvader te haten. Want als hij er niet was geweest, dan had zijn vader nog geleefd. De Joden zijn immers de vijanden, om wie de oorlog is begonnen. Het kind wordt onhandelbaar, ondanks de vriendelijkheid van de Joodse gezinsleden. Wanneer hij een paar jaar later een mes vindt, steekt hij daarmee zijn pleegvader en komt hij in een weeshuis terecht. “Mijn hart is dan reeds koud.” Later in het weeshuis vermoordt hij een medewerker, het doet hem niets. In de gevangenis gaat het terroriseren verder. Niet lang daarna komt hij op een heel ‘lullige’ manier aan zijn einde: hij struikelt en breekt zijn nek.

Wanneer hij sterft, gaat hij niet naar het licht. Hij durft niet, ook niet als we de engelen erbij halen. “Ik ben mijn hart en ziel verloren op het moment dat ik mijn vader dood zag liggen.” Het jongetje van vijf gaat meteen met de engelen mee, maar de gestorven volwassen man wil eerst vergiffenis vragen voor zijn daden aan de mensen die hij pijn gedaan heeft. Op dat moment biggelen de tranen (van ontroering en lichte schaamte) over de wangen van mijn cliënte, die in haar huidige leven een vrouw is. Het is de joodse man die met open armen naar hem toekomt en die hem allang vergeven heeft. Hij nodigt hem uit mee te gaan naar het licht. De man wil graag mee, maar eerst nog weten hoe het met zijn eigen vader is. Hij ontdekt zijn vader, dolend als een zombie en zich schamend voor zijn naziverleden. Het is duidelijk dat ook hij niet naar het licht durft te gaan.

Hier ontdekt mijn cliënte dat de twee –de joodse man en zijn vader- elkaar op zielsniveau kennen. De joodse man komt naar haar vader toe en haalt ook hem op om mee te gaan naar het licht. Het blijkt dat in deze sessie een verstoten zielsdeel diep wordt geheeld, omdat de energie van de jongen nog altijd voortleefde in mijn cliënte. Zij droeg deze verloren ‘broer in het duister’ nog immer met zich mee en was naar eigen zeggen vroeger de ‘terror van haar schoolleraren’ omdat zij er niet voor terugdeinsde om klappen uit te delen en haar leraren te intimideren…

De meerman en de terugkeer van Neptunus

‘Ik laat me meevoeren in mijn lichtlichaam naar de tempel van smaragd en jade. Ik verwacht uit te komen bij een mooie koepel met kristallen en een binnenhof met fonteinen en bloembedden. Wat ben ik verbaasd om onder de aarde uit te komen, diep onder de zeebodem bij de ingang van een spelonk. Ik ben een man en verrast de wereld om mij heen te ontdekken. Het lijkt wel of de tijd hier duizenden jaren heeft stilgestaan en ikzelf even zolang heb geslapen! Het is moeilijk de verschillende dingen om mij heen te ontwaren, omdat zo weinig de tand des tijds lijkt te hebben doorstaan. Het is of alles ooit zo achtergelaten werd en het sindsdien overwoekerd is geraakt door gesteenten, kristallisering en zeewier. Waarom ben ik in hemelsnaam hier? Alles is hier doods en verlaten…

Ik loop nu door een soort open poort naar binnen. De ingang lijkt te versmallen en ik krijg het gevoel dat daarachter nog een wereld schuilt. Ik loop door een gang en kom uit op een prachtige plek. Ik zie vrouwen daar heen en weer gaan en een van hen komt naar me toe. Het lijkt alsof ze me heeft opgewacht en me verwelkomt. ‘Dit is de wereld die we hebben voorbereid’, hoor ik haar telepathisch zeggen. Ik kijk om me heen. Wat is het mooi, er is veel licht en vooral veel zachtheid in de kleuren. Er is ook veel liefde. En alles straalt en glimt. De vrouwen neuriën en zingen mysterieus. Ik voel me welkom, want ik ben de verloren broer. De priester uit Lemurië, de meerman die ooit de mysteriën van de oceaan hoedde. Ik kijk nu voor het eerst naar mezelf en zie hoe ik gekleed ben in groen. Ik draag de energie van Neptunus. En ik begrijp dat Neptunus zal terugkeren. En dat ik net op tijd wakker ben geworden om zijn terugkeer mee te maken. Ik zie een gouden kroon bovenop een rots liggen en weet dat die voor mij bedoeld is… ”

Ik klim zelf weer omhoog

Ook hier komen we tijdens een regressie ‘in media res’: een heel intelligente, haast geniale man kijkt naar een piramide waar zwarte rook uitkomt. Donkere wolken pakken zich samen en er heerst angst alom. ‘Het is gebeurd’, flitst het door hem heen. Dat wat hij koste wat kost had willen voorkomen, heeft zich toch voltrokken. Atlantis. De lucht is zwart en hij ziet paarse spiralen erdoorheen cirkelen. ‘Dit is niet goed,’ beseft de man en hij voelt angst in hem opkomen. ‘Ze kunnen en mogen de sferen zo niet scheiden.’ Meteen daarop voelt hij zich echter schuldig: hij heeft hier zelf aan meegewerkt.

Gedurende een flashback in dit leven ontdekken we hem als vijfjarige jongen. Er ligt een pad voor hem open op technologisch gebied, want hij is bovenmatig intelligent. Alles is nog helemaal goed, het leven doet haast idyllisch aan. Vijftien jaar later is de sfeer echter grimmig geworden: er dreigt iets onheilspellends te gebeuren. Dat wordt door iedereen aangevoeld, en er wordt hard gewerkt om dit af te wenden. Ook hij wil met zijn technologie proberen om het onheil te voorkomen, tevergeefs.

Even later ervaart hij dat er met behulp van licht een gat rechtstreeks richting de bron geslagen is. Scheiden de twee sferen zich of gaan ze zich juist vermengen? Allebei is niet goed! Wederom de donkere lucht, de storm, de zwarte rook en de dreiging van een grote vloedgolf. De jonge man ervaart grote paniek. Als door een put ervaart hij vervolgens, dat hij omlaag gezogen wordt. Er vindt een drastische bewustzijnsverlaging in hem plaats, die hij als ‘terecht’ ervaart. Hij zegt tegen zichzelf: “Oké, nu begin ik gewoon weer opnieuw, en probeer ik terug naar mijn niveau van eerst te komen.”

Tegelijkertijd ervaart hij echter angst voor het licht, omdat hij zich schuldig voelt over wat hij “fout” heeft gedaan. Hij vindt het oké om zichzelf een donkere poel in te laten trekken met allemaal zwarte wezens. Want, zoals hij door zich heen voelt gaan, “dit is gewoon de andere kant van de polariteit.” Wat deze man echter niet beseft, is dat zijn angst en schuldgevoel hem duizenden jaren later nog altijd op deze plaats vasthouden. Hij realiseert zich niet dat hij deze eindelijk mag loslaten, dat het voorbij is. Hij stamelt dat, in een andere dimensie in de toekomst rond het jaar 2200 opnieuw iets dergelijks staat te gebeuren. Het kost mijn cliënte veel (vrouwelijke) overredingskracht en vooral liefde, om de man te vragen of hij vanuit angst of liefde de toekomst in wil gaan. En bereid is zijn gevoelens van schuld over wat er gebeurd is los te laten. Uiteindelijk kiest de man voor de liefde en het loslaten en kan er heling plaatsvinden van ook deze broeder in het duister.

Nawoord

Dit zijn enkele voorbeelden van regressies en innerlijke ervaringen, waarbij het vooral vrouwen zijn die hun verloren broeders in het duister de hand reiken en hen uitnodigen om uit hun slaap of emotionele bevriezing of verstilling te stappen. Er hebben de afgelopen weken nog veel meer van dit soort ervaringen binnen mijn praktijk plaatsgevonden. De boodschap is in bijna al deze gevallen helder: de tijd van de Grote Slaap is voorbij. Het ‘karma’ van de Grote Bewustzijnsverlaging is uitgespeeld. Die bewustzijnsverlaging of val in bewustzijn ging gepaard met afscheiding van de Bron, het nederdalen van de slui(m)er en de ontwikkeling van het individu en ego. Ook het brein zou daarbij een hoge vlucht gaan nemen. Deze ervaring was nodig om ons te brengen waar we nu zijn.

Willen we ons klaarmaken voor ascentie of een nieuwe fase voor onze ziel, dan zullen we zowel de mannelijke als de vrouwelijke energie in onszelf en in onze levens in balans moeten brengen. Het is nu de tijd hiervoor, omdat de energieën ons momenteel hier sterk bij ondersteunen. We mogen de slaap uit onze ogen wrijven, de oude huid loslaten en ons nieuwe kleed van licht aantrekken. In onze Meesterschap stappen en ons Engelwezen aanvaarden. Sta op en sla je vleugels uit. Want wanneer jij dit niet doet, wie doet het dan voor je?

Meedoen met de workshop ZielenLicht! Ascentie met Hart en Ziel op 18 en 19 maart? Reserveer je plaats nu! Nog maar enkele plekken beschikbaar!

Wytske Jónás is hypno- en regressietherapeute en ascentiecoach bij Je Wilde Ware Zelf (Leiden). Zij deelt ervaringen uit haar eigen bewustwordingsproces om anderen te helpen de stap te maken naar de ‘Nieuwe Aarde’ of ‘Vijfde Dimensie’- waarbij we leren leven vanuit ons hart en in verbinding met onze ziel en geest. Ook begeleidt zij hierin mensen in haar praktijk te Leiden en werkt ze hiervoor desgewenst samen met de energieën van engelen, meesters en godinnen.

Wie ondersteuning wenst op het pad naar ascentie of meesterschap, of wie blokkades wil oplossen uit dit of een vorig leven, kan contact opnemen via contact. Voor wie kiest voor hypnotherapie: ook in 2017 geldt dat deze sessies vergoed blijven worden voor wie hiervoor aanvullend verzekerd is (informeer bij je eigen zorgverzekering of zij hypnotherapie dekken in de aanvullende verzekering).