A spiritual journey

Hieronder neem ik je mee op een persoonlijke, spirituele reis: de reis van mijn ziel. Je leest over de ervaringen die ik (mijn ziel) heeft opgedaan gedurende een aantal levens op (en soms buiten) aarde. Op die manier kan het je een beeld geven van wat je zou kunnen verwachten tijdens regressiesessies. De ervaringen heb ik opgedaan tijdens de vele regressies die ik zelf onderging voor mijn opleiding tot hypno- en regressietherapeute.

Het is niet de bedoeling hier op al deze regressies en détail in te gaan, maar een kort overzicht of inzicht in de spirituele reis van mijn ziel kan je eventueel helpen je eigen ervaringen hiermee te duiden. Vooral omdat we nu in een tijd leven waarin grootse verschuivingen in bewustzijn plaatsvinden. Dit zorgt ervoor dat we ons in rap tempo veel gaan herinneren, over onze oorsprong, de Bron, onze galactische voorouders, ons (gemanipuleerde) DNA, onze missie op aarde, maar ook onze verwondingen uit eerdere levens of misschien wel de pijn van het niet hier willen zijn, omdat we ergens anders vandaan komen.

lapis lazuliToen ik deze ervaringen had, was er nog weinig over bekend. Ook wist mijn omgeving (waaronder mijn opleiders) niet zo goed wat ze ermee aan moest, omdat de focus tijdens de opleiding vooral lag op het helen van psychische en emotionele wonden uit vorige levens, die goed lijfelijk doorvoeld moesten worden om in het grotere bewustzijn geïntegreerd te kunnen worden. Daarbij lag een belangrijke focus op het doorwerken van traumatische of onbewuste sterfervaringen uit vorige levens; dit zijn zeer belangrijke technieken die ik ook toepas in mijn regressiepraktijk, maar mijn ervaringen gingen nog verder. Zoals gezegd was er in die tijd nog niet veel over bekend in regressieland, maar de afgelopen paar jaren is de communicatie over vergelijkbare ervaringen op het internet drastisch toegenomen. Zo heeft Dolores Cannon veel van dit soort sessie-ervaringen naar buiten gebracht.

Tijdens mijn praktijk merkte ik dat ik cliënten begon aan te trekken die soortgelijke ervaringen te melden hadden. Ze maakten of contact met de bron of met hun zielemissie. Meteen kregen sommigen een soort ‘overview’ over hun weg door de levens heen. En goede adviezen van hun grotere Zelf. Voor hen dient het ‘los wroeten’ van emoties in vorige levens niet hun hogere doel; wél bewustwording hiervan en liefdevol accepteren door ofwel het in liefde loslaten van het oudere zelf ofwel het integreren van dit dwalende zielsdeel in het grotere geheel-al naar gelang de ziel dit aangaf. Men wordt de energie waar men zich op richt zodra men ervoor kiest krachtige polariteiten in zichzelf in balans te brengen (bijvoorbeeld het oplossen van de polariteit vrijheid-gevangenschap die soms levens lang kan voort ebben).

Een kleine selectie van mijn eigen regressies:

Een oertrauma

Mijn meest intense ervaring was het herbeleven van wat ik het oertrauma noem. Ik kwam daar midden tijdens een regressie in terecht. Tijdens die bewuste regressie ervoer ik een wat kil aandoend leven in Atlantis waarbij ik mijn kunde van het manipuleren met energie alleen voor mijzelf had gebruikt. Ik had er geen mensen kwaad mee gedaan, maar ik was zo vergevorderd in het meesteren van de denkkracht (of liever ‘mind’), dat ik daarbij echter het contact met het ‘gewone volk’ had verloren. Ik had ook niet het gevoel dat ik bij dit volk hoorde, maar ik werd verondersteld hen te helpen met het leren omgaan met energie en dat had ik niet gedaan. In plaats daarvan had ik een heel beschermend kristallichtschild om me heen geplaatst, alsof ik in een groot ei of cocon het naderende onheil aanvoelde en wilde afwenden.

bergkristalPlotseling werd ik tijdens de sessie geconfronteerd met mijn eigen ‘karma’ of hoe je dit wilt noemen: ik ging naar de spirituele wereld terug en kort daarop voelde ik mijzelf in de ‘belichaming’ van een heel groot, heel lang buitenaards wezen. Net zoals tijdens het leven in Atlantis voelde deze energie mannelijk aan -en ongevoelig. Ik was in de ruimte, in de buurt van een andere planeet. Ik werd gedwongen naar de aarde te kijken. Samen met een paar soortgenoten kwam ik dichterbij en het leek alsof we van een berg naar de mensen onder ons keken. Het voelde als Griekenland waar we naar keken, en de mensen kwamen steeds dichter in mijn vizier. Ik denk dat mijn lichaam etherisch was, want aanvankelijk voelde ik niet veel. Of toch: ik voelde afgrijzen, en kreeg het gevoel dat besloten was dat ik een mens ging worden. Ik ervoer een grote weerstand, wilde niets te maken hebben met dat ‘gepeupel’ omdat ik dan ook emoties moest ervaren. Het voelde als een poel waarin ik in getrokken zou worden en waar dan moeilijk uit te komen was.

bragolin_02g
Bragolin

De beweging was echter inmiddels ingezet en kort daarna werd mijn energie naar de aarde gezogen en kwam ik in het lichaam terecht van een klein jongetje, Geo genaamd. Ik huilde en ik huilde, er kwam een intens verdriet tijdens de sessie vrij. Ik leefde het leven van Geo, in de buurt van het huidige Italië en voelde me ontzettend beperkt in mijn lichaam, want op de een of andere manier kreeg ik de indruk dat ik niet kon praten en ook niet kon gaan en staan waar ik wilde. In plaats daarvan zat ik tijdens mijn korte leven aan de lopende band potten te maken van de aarde, waarbij ik een soort palmtakken gebruikte om deze te versieren. Ik voelde mijn handen door de aarde gaan, en besefte dat ik deze ervaring nodig had om contact met Gaia, de levende planeet, te maken. En om te leren echt deel te worden aan de menselijke ervaring.

Priesteres van Aphrodite-Astarte

Ik kwam terecht in het oude gebied van Kanaän/Phoenicië, en was tijdens die ervaring een priesteres van een Aphrodite-achtige godin wier naam klonk als A-S-T (ik kreeg alleen de medeklinkers goed door. De klinkers stonden niet vast. Het zou Astarte, Astoreth of ook Aset, de Egyptische naam voor Isis geweest kunnen zijn). De omgeving deed mij Grieks aan, maar ik was heel duidelijk in het gebied ter hoogte van het huidige Libanon. Ook verschilde dit leven duidelijk van eerdere ‘tempellevens’ in o.a. Egypte, omdat het zich voor mijn gevoel later in de tijd afspeelde.

bron-juwelen-met-rozenkwartsSamen met andere priesteressen was het onze taak jonge mannen in te wijden en hen te helpen zich te ‘verfijnen’ opdat ze klaar waren voor een leven als ‘goed’ echtgenoot. Zo’n inwijding –waar overigens veel meer energetisch dan puur lichamelijk gewerkt werd- duurde ongeveer een week. Het was niet de bedoeling dat we emotioneel bij deze jongemannen betrokken raakten. Dit overkwam mij echter wel, ik werd plotseling ‘verliefd’ en mocht met deze jongeman niet verder gaan. Ik wilde hem voor mezelf houden en werd jaloers. Natuurlijk werd de jongeman aan iemand anders overgedragen en ik moest een test ondergaan waarbij ik in een bassin tussen grote kristallen gelegd werd. Deze moesten uitwijzen in hoeverre ik nog de onzelfzuchtige, goddelijke energie kon geleiden.

De test was verschrikkelijk: het voelde alsof ik een enorme stroomstoot door mijn lichaam kreeg en deze niet meer aankon. Ik was voor mijn gevoel een gevallen vrouw geworden omdat ik nu nog dieper geïncarneerd was in het menszijn –iets waartegen ik me gedurende vele levens verzet had-, met menselijke emoties als jaloezie, wraakzucht, razernij en natuurlijk diep hartezeer. Vier felle emoties die diep in het archetypische gevoelspalet van de vrouw huizen (kijk maar naar alle klassieke tragedies die eraan gewijd zijn:-).

De kreupele

Ik kwam terug in een leven waarbij ik een man was, zo’n vierhonderd jaar geleden in Europa. Ik was kreupel, sleepte met mijn benen en bovendien leek het of mijn rug door een soort rachitis vervormd was. Door de jongens uit het dorp werd ik wreed behandeld, ik werd beledigd en geslagen. Op een keer kwamen ze me achterna en probeerde ik veiligheid te vinden in een steeg. Ze sloegen echter op me in en ik werd zo mishandeld dat ik daarbij het leven liet. Ik voorkwam echter al te zeer lichamelijk lijden en wist er op tijd uit te glippen en naar de zielewereld terug te gaan. Daar kreeg ik duidelijk de boodschap dat wat ik had gedaan niet de bedoeling was, en dat ik niet mijn kunde van meesteren van de energie die ik in Atlantis had opgedaan, had moeten gebruiken. Ik kreeg geen straf, want de enige ‘bestraffende’ toon kwam van mijn eigen ziel, die dit leven had uitgekozen om mij in dit pijnlijke lichaam te leren voelen. Zowel plezier, als pijn en ongemak. Het was onderdeel van mijn les om volledig menselijk te worden.

Etherisch wezen

les opdraaipop Ike Annie V.
Een mooie opdraaipop die ik op internet vond: van Ike en Annie V.

Ik was in een parallel leven beland. Het was geen vorig leven, althans niet in fysieke zin, en tegelijkertijd was het dat ook wel; het was een bestaansvorm die ik vóór mijn huidige leven als Wytske had, maar ook tijdens of parallel aan dit leven, en tevens was het een zijnsvorm waar ik ná dit leven weer mee verder zou gaan. Hoewel ik voor mijn gevoel wel een vorm had, was deze niet dicht (3D) en niet zichtbaar voor mensen. Mensen konden me wel voelen, maar alleen als ze daarvoor open stonden. Als ze niet open stonden, kon ik ook mijn werk niet doen bij hen.

Wat ik deed, was: ik kwam via de achterkant (de rug) bij mensen die daar open voor stonden naar binnen en hielp hun trillingsniveau te verhogen. Je kunt het vergelijken met zo’n opdraaipop, waarbij je aan het sleuteltje in de rug draait zodat deze gaat bewegen. Door aan een soort tandwieltje binnenin iemand te draaien, ging zijn of haar bewustzijn omhoog. Zelf bewoog ik me voort door de ruimte zonder vleugels, maar was meer een etherisch wezen dat er altijd was en altijd zou zijn, zonder ego maar als deel van een energiestraal. Dit was voor mij een mooie en geruststellende ervaring.

Traumatische tempellevens

EgyptianDancersEr zijn veel mensen die zich graag een tempelleven zouden herinneren. Het klopt ook dat in onze tijd, waarin de aarde zulke grote veranderingen gaat doormaken, veel priesters en priesteressen uit de oude tempels van Isis, Osiris enzovoort zijn teruggekomen. Diep van binnen weet ik dat ik een aantal fijne tempellevens heb gehad, omdat ik me zeer verbonden voel met Hathor en Isis. Mijn ziel heeft het echter nooit nodig gevonden om mij daar naar toe te brengen, omdat ik daar niets hoefde te helen op zielsniveau.

De levens waar ik wél in regressies naar terugging, waren helaas niet zo fijn omdat ze verbonden waren met trauma op zowel persoonlijk als collectief niveau. Het waren een paar levens waarbij ik een palet aan intense emoties doormaakte, omdat ik bijvoorbeeld mijn kind –dat ik niet mocht houden-  moest afstaan zonder hem ooit terug te zien. Of waarbij mijn geliefde en ik niet meer samen mochten zijn, omdat mijn ouders mij voorbestemd hadden aan een leven in de tempel. Het leek alsof ik nauwelijks inbreng had en ook geen invloed uitoefende op mijn eigen leven.

Dit werd helemaal duidelijk als het ging om herbelevingen, waarbij langzaamaan een nieuwe orde van donkere priesters de tempels begon over te nemen. De invloed van de vrouwen werd teruggedrongen, en de vrouwen werden gemanipuleerd en misbruikt (aanvankelijk op het niveau van de ‘mind’ en de geest, vervolgens werden ze ook fysiek onteerd). Deze ontwikkeling heeft een collectieve wond in de geschiedenis van het Heilige Vrouwelijke geslagen en in onze tijd zijn veel mannen en vrouwen teruggekeerd om dit ‘karma’ uit te werken en het Heilige Vrouwelijke in ere te herstellen. Veel vrouwen willen niet, ze durven niet aan deze roep van hun ziel gehoor te geven. Wanneer de vrouwen dat wel besluiten te doen, is het heel belangrijk dat deze psychische en emotionele wonden diep geheeld worden. Alleen dan kan de angst om weer in de eigen kracht en macht te gaan staan (het terugnemen van de macht) in liefde overwonnen worden. Regressietherapie kan dan uitkomst bieden.

Verkrachtingen

Na de tempellevens heeft het thema van de ontering van het vrouwenlichaam, de vrouwelijke ‘magie’ en de seksualiteit nog een belangrijke rol gespeeld in levens die verder niets meer met het religieuze leven van doen hadden. Het leek of mijn gefragmenteerde ziel zich hiervan afgewend had omdat het te getraumatiseerd was geraakt. Toch bleven delen en patronen terugkomen, klaar om keer op keer uitgewerkt of opgelost te worden. Levens waarbij ik ook had leren dissociëren, omdat ik wel het schone en niet het lelijke voor mijn ziel wilde onthouden.

Eugene Delacroix-553376
Eugène Delacroix

Zo leefde ik een heel gelukkig leven in Frankrijk een paar honderd jaar geleden. Ik was een simpel meisje zonder vaste verblijfplaats, mentaal achtergesteld, dat ervan hield om te genieten van wandelingen langs het strand en over het gras. In de ogen van de mensen was ik een getikt zigeunermeisje dat makkelijk haar lichaam voor seks gaf. Ik had daar inderdaad geen moeite mee en zag er ook geen kwaad in, hoewel er wel degelijk misbruik van werd gemaakt. Het leven eindigde traumatisch, omdat ik op een verafgelegen plek achter een klein bos werd gestenigd en met stokken werd geslagen door woedende dorpelingen, die daarbij aanhoudend ‘hoer!’ naar mij riepen. Na een ceremoniële herbegrafenis van deze jonge vrouw (tijdens de sessie), wier rug gebroken was en wier lichaam eerloos achtergelaten werd, kon ik dit getraumatiseerde fragment van mijn ziel weer integreren in het grotere geheel.

Een ander leven waarbij verkrachting een rol speelde, was in de twintigste eeuw na de Tweede Wereldoorlog in het huidige Roemenië (Transsylvanië). Ik was een vrouw die behoorde tot een aristocratische familie met een eigen landgoed in dit gebied. Het waren heel grimmige en dreigende tijden: er werd gezegd dat de Russen de dorpen binnentrokken en systematisch roofden en vrouwen verkrachtten. Op een dag kwamen ze dan ook onvermijdelijk ons landhuis binnen. We konden ons niet verweren, ik onderging mijn afschuwelijke lot, waarbij het allerergste wel was, dat ik mijn dochter niet kon beschermen. Terwijl ik zelf verkracht werd, hoorde ik hoe zij in een aangrenzende kamer ditzelfde afgrijselijke lot onderging. Haar angst, haar gekrijs en mijn machteloosheid dat ik haar niet heb kunnen beschermen, maakten een grote impact op me. Vooral omdat haar leven daarna zo goed als verwoest was.

Lichtbodes, gifmengsters en geile mannen

In deze tijd zijn ook veel vroegere ‘heksen’ teruggekeerd om de Europeanen te helpen de traditie met de natuur en de gewassen te herstellen. Deze levens zijn dikwijls getekend door trauma, waarvan het belangrijk is dit op te lossen wil men de angst voor bijvoorbeeld veroordeling of vervolging te boven komen. Pas dan kan iemand in dit leven zijn of haar ware zielsmissie weer vervullen. Ook ik heb dit deel moeten verwerken, om mijn Licht volledig te kunnen aanvaarden en omarmen. Vaak ben ik op aarde gekomen in de volle overtuiging en met de boodschap dat wij allemaal zélf het Licht zijn. Een boodschap die door de (kerkelijke) autoriteiten niet aanvaard werd en die ik vervolgens met de dood moest bekopen (bijvoorbeeld de verdrinkingsdood). In een ander geval koos ik ervoor om mij helemaal terug te trekken van de mensen, ver in het bos, als heus heksenkruidenvrouwtje omringd door dieren. In mijn onderbewustzijn was ik toen kennelijk te verbitterd en teleurgesteld om de mensen met mijn kennis te helpen, en hoopte ermee weg te komen door niets met hen te maken proberen te hebben. Uiteraard verliep het anders (wat een wijze ziel!) en werd als gevolg van de zogeheten heksenvervolgingen mijn huis met mij erin opgesloten in brand gestoken, waardoor ik in een vlammenzee omkwam.

a-young-tiger-playing-with-its-mother delacroixNatuurlijk ben ik niet alleen maar slachtoffer, maar ook dader geweest. Tijdens een leven in India schonk ik thee aan mijn echtgenoot, die vervolgens het leven liet. Ik wilde van hem af en had bewust kruiden gemengd, die hem een soort acute hartaanval bezorgden. Ook herbeleefde ik een leven als jonge man in Afrika, die zo voortdurend geil was dat hij elke vrouw nam die hem maar binnen bereik kwam. Ik kreeg het gevoel dat de vrouwen (niet allemaal) dit wel lekker vonden. Toen de volwassen mannen van de stam hier achter kwamen en ik ter heterdaad betrapt werd, werd ik ter plaatse en als aan de grond vastgenageld door een van deze mannen gedood. Het was heel bijzonder om deze ervaring te hebben, omdat ik heel bewust een kant van de mannelijke seksualiteit van binnenuit ervoer. Dat bij sommige mannen het bewustzijn in de penis zit waardoor ze niet anders kunnen dan deze achterna te lopen, heb ik als absoluut waar ervaren!

Nawoord:

Tijdens het opschrijven van deze regressie-ervaringen, merkte ik dat hiervan een haast therapeutische werking uitging. Vaak hebben we opeenvolgende of losse beelden, maar nog niet de woorden gevonden om deze beelden tot een verhaal aaneen te rijgen. Aanvankelijk echter was de bedoeling van dit opschrijven je een beeld te geven van wat er tijdens een regressie kan gebeuren, en wat de drijfveer van een ziel kan zijn om je te helpen de levens te leiden die je vooruit brengen op je weg.

Het is echter wel belangrijk te beseffen dat dit mijn persoonlijke (ziele)pad is. Ik heb vele levens hier geleefd op aarde en voel me inmiddels diep verbonden met deze planeet. Dat was in het begin niet zo. Ik voelde me een vreemde afkomstig van een andere plaats en verbonden met de sterren. Ik heb heel erg moeten wennen om van de planeet aarde te gaan houden, omdat zij voor mij door alle ervaringen verbonden was geraakt met pijn en verdriet. Nu heb ik beide aspecten geïntegreerd in mijzelf: mijn afkomst van de sterren en mijn diepe verbondenheid met de aarde. Ik help nu graag mee aan het verwezenlijken van de Nieuwe Aarde en aan haar ascentieproces.

Het kan zijn dat jouw zielepad een hele andere is, bijvoorbeeld omdat je maar weinig levens hebt geleefd hier of zelfs helemaal geen. Het kan dan zijn dat je afkomstig bent van een hele ander plaats in het heelal, maar dat je de roep van de Aarde gehoord hebt om haar te komen helpen met haar ascentieproces. Veel nieuwetijdskinderen begrijpen bijvoorbeeld helemaal niets van de manipulaties, spelletjes en machtsmisbruik op onze planeet omdat ze van een plek komen waar deze dingen niet bekend zijn. Het is voor deze kinderen belangrijk dat zij zich zo snel mogelijk hun ware zielsmissie herinneren en geen of nauwelijks karma maken (alhoewel voor velen voorzien is dat kleine porties karma niet aan zullen kleven wanneer ze zich hun taak weer herinneren).

In mijn praktijk is ruimte voor deze ervaringen en ik beschouw het als mijn bijzondere en verantwoordelijke taak om hier zo zuiver en eerlijk mogelijk mee om te gaan, en jou te helpen jouw plaats en rol in deze wereld in te nemen.

In Liefde,

Wytske